Czasem zdarza się, że małe dzieci kradną drobne rzeczy. Nic dziwnego, że budzi to zaniepokojenie ich rodziców. Zastanawiają się oni wówczas czy dobrze wychowali swoją pociechę. Zanim jednak rodzice wpadną w panikę, powinni zastanowić się, dlaczego ich dziecko mogło zabrać coś, co do niego nie należy.
Kiedy dzieci uczą się, że kradzież jest zła?
Bardzo małe dzieci nie rozumieją pojęcia własności. Jeśli zobaczą coś, co je zainteresuje, najpewniej po prostu to wezmą. Przede wszystkim, istotny jest tutaj wiek dziecka. Specjaliści uważają, że poczucie własności zaczyna się w wieku około dwóch lat, ale pełne zrozumienie tego konceptu rozwija się w wieku od trzech do pięciu lat.Zdaniem Amerykańskiej Akademii Psychiatrii Dzieci i Młodzieży to właśnie wiek od trzech do pięciu lat jest szczególnie ważnym czasem na uczenie dziecka wartości takich jak uczciwość i własność. Istotne jest, by samemu dawać dobry przykład w tym aspekcie. Należy też zwracać uwagę czy dziecko nie przynosi do domu np. zabawek z przedszkola lub innych przedmiotów, które do niego nie należą.Co jeśli dziecko rozumie, że kradzież jest zła, ale i tak to robi?
Należy dokładnie zastanowić się nad przyczynami kradzieży przez dziecko. Nie każda taka sytuacja jest sobie równa.Niektóre małe dzieci, które nie opanowały jeszcze w pełni kontrolowania swoich zachcianek, mogą kraść dla natychmiastowej gratyfikacji – zwłaszcza przedmioty postrzegane jako mało wartościowe. Mogą myśleć, że to np. tylko kilka cukierków, których braku nikt nie zauważy.Z kolei inne dzieci mogą mieć trudności z wyobrażeniem sobie, że ktoś byłby zły lub rozczarowany, gdyby zabrali rzeczy innej osoby. Natomiast znudzone dzieci mogą kraść po prostu dla poczucia ekscytacji lub w celu zwrócenia na siebie uwagi.Kolejnym ważnym aspektem jest to, czy dzieci kradną same, czy z rówieśnikami. Być może zabrały one coś, co nie należy do nich w ramach żartu, z powodu presji rówieśników lub w celu zaimponowania kolegom.Zdarza się również, że dzieci pochodzące z biedniejszego otoczenia kradną, aby zdobyć przedmioty, na które ich nie stać. Rzeczy te mogą być szczególnie cenione w ich grupie rówieśniczej lub mogą być związane z czymś modnym, co mają wszyscy inni w grupie.Możliwe jest też, że nasze pociechy kradną coś, aby zwrócić na siebie uwagę dorosłych bądź rówieśników. Być może występują u nich problemy emocjonalne lub psychologiczne, a dzieci wykorzystują kradzież jako metodę radzenia sobie z tą sytuacją.Kradzież może wskazywać, że dziecko zmaga się z głębszym problemem. Wówczas należy przede wszystkim zająć się pierwotną przyczyną tego zachowania. Rodzice, opiekunowie i wychowawcy powinni podejść do tej sytuacji z empatią i zrozumieniem oraz współpracować z dzieckiem w celu znalezienia bardziej konstruktywnych sposobów radzenia sobie z emocjami i potrzebami.Co zrobić jeśli dziecko coś ukradnie?
- Zachowaj spokój i unikaj przesadnej reakcji. Podejdź do sytuacji spokojnie. Krzyczenie lub surowe karanie dzieci może sprawić, że będą one bardziej skłonne do kradzieży w przyszłości.
- Powiedz im, że kradzież jest zła. Ważne jest, aby uczyć dzieci, jak ważna jest uczciwość i zaufanie. Wyjaśnij, w jaki sposób kradzież może naruszyć zaufanie między ludźmi i zniszczyć relacje.
- Porozmawiaj z dzieckiem. Zapytaj je, dlaczego ukradło i wysłuchaj jego odpowiedzi. Spróbuj zrozumieć, co zmotywowało je do kradzieży.
- Zwracaj uwagę na zachowanie dziecka w przyszłości. Miej na nie oko, aby upewnić się, że nie kradnie ponownie. Chwal je, gdy dokonuje dobrych wyborów i wykazuje się uczciwością.
- Ustal jasne konsekwencje. Upewnij się, że dziecko rozumie skutki swoich działań. Przede wszystkim powinniśmy zwrócić, lub jeśli to niemożliwe, odkupić skradziony przedmiot. Dziecko musi również przeprosić osobę, której skradziono przedmiot.
- Unikaj taktyki straszenia. Nie strasz, że zawiadomisz policję ani nie nazywaj dziecka złodziejem lub złym człowiekiem.
- Poszukaj profesjonalnej pomocy. Jeśli zachowanie dziecka będzie się utrzymywać lub nasilać, konieczne może być zwrócenie się o profesjonalną pomoc do psychologa specjalizującego się w pracy z dziećmi.
